Ψήφισμα του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Καταναλωτών

A/RES/39/248 16 Απριλίου του 1985

Η Γενική Συνέλευση,

Υπενθυμίζοντας το ψήφισμα του Συμβουλίου 1981/62 του Συμβουλίου της 23ης Ιουλίου 1981, στο οποίο το Συμβούλιο ζήτησε από το Γενικό Γραμματέα να συνεχίσει τις διαβουλεύσεις σχετικά με την προστασία των καταναλωτών με σκοπό τη διαμόρφωση ενός συνόλου γενικών κατευθυντήριων γραμμών για την προστασία των καταναλωτών, λαμβάνοντας ιδιαίτερα υπόψη τις ανάγκες των αναπτυσσόμενων χώρων,

Υπενθυμίζοντας περαιτέρω το ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης 38/147 της 19ης Δεκεμβρίου 1983,

Σημειώνοντας το ψήφισμα του Συμβουλίου 1984/63 της Επιτροπής της 26ης Ιουλίου 1984,
1. Αποφασίζει να εγκρίνει τις κατευθυντήριες γραμμές για την προστασία των καταναλωτών που επισυνάπτονται στο παρόν ψήφισμα,

2. Παρακαλεί το Γενικό Γραμματέα για τη διάδοση των κατευθυντήριων γραμμών προς τις κυβερνήσεις και άλλα ενδιαφερόμενα μέρη,

3. Παρακαλεί όλους τους οργανισμούς του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίοι επεξεργάζονται κατευθυντήριες γραμμές και τα συναφή έγγραφα σε συγκεκριμένους τομείς που σχετίζονται με την προστασία των καταναλωτών, να τα διανείμουν στους αρμόδιους φορείς των κρατών.

Παράρτημα

ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ

1. Λαμβάνοντας υπόψη τα συμφέροντα και τις ανάγκες των καταναλωτών σε όλες τις χώρες, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες,
Αναγνωρίζοντας ότι οι καταναλωτές συχνά αντιμετωπίζουν ανισορροπίες από οικονομική άποψη, εκπαιδευτικό επίπεδο και διαπραγματευτική δύναμη,
Και λαμβάνοντας υπόψη ότι οι καταναλωτές θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα της πρόσβασης σε μη επικίνδυνα προϊόντα, καθώς
και το δικαίωμα για την προώθηση δίκαιης, βιώσιμης και δίκαιης οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης,
αυτές οι κατευθυντήριες γραμμές για την προστασία των καταναλωτών έχουν τους ακόλουθους στόχους:

(Α) Να βοηθούν τις χώρες στην επίτευξη ή τη διατήρηση της επαρκούς προστασίας για τον πληθυσμό τους ως καταναλωτές,

(Β) Τη διευκόλυνση της παραγωγής και της διανομής μοτίβων που ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τις επιθυμίες των καταναλωτών,

(Γ) Να ενθαρρύνουν υψηλά επίπεδα ηθικής συμπεριφοράς για εκείνους που ασχολούνται με την παραγωγή και τη διανομή αγαθών και υπηρεσιών προς τους καταναλωτές,

(Δ) Να βοηθηθούν οι χώρες στον περιορισμό των καταχρηστικών πρακτικών των επιχειρήσεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, οι οποίες επηρεάζουν αρνητικά τους καταναλωτές,

(Ε) Να διευκολύνει την ανάπτυξη των ανεξάρτητων ομάδων καταναλωτών,

(Στ) Την περαιτέρω διεθνή συνεργασία στον τομέα της προστασίας των καταναλωτών,

(Ζ) Να ενθαρρύνει την ανάπτυξη συνθηκών στην αγορά που παρέχουν στους καταναλωτές περισσότερες επιλογές σε χαμηλότερες τιμές.

2. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αναπτύξουν, να ενισχύσουν ή να διατηρήσουν μια ισχυρή πολιτική για την προστασία του καταναλωτή, λαμβάνοντας υπόψη τις κατευθυντήριες γραμμές που αναφέρονται παρακάτω. Με τον τρόπο αυτό, κάθε κυβέρνηση πρέπει να θέσει τις δικές της προτεραιότητες για την προστασία των καταναλωτών, σύμφωνα με τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της χώρας, καθώς και τις ανάγκες του πληθυσμού της, και λαμβάνοντας υπόψη το κόστος και τα οφέλη των προτεινόμενων μέτρων.

3. Οι θεμιτές ανάγκες που οι κατευθυντήριες γραμμές προορίζονται να καλύψουν είναι οι εξής:

(Α) Η προστασία των καταναλωτών από τους κινδύνους για την υγεία και την ασφάλειά τους,

(Β) Η προώθηση και προστασία των οικονομικών συμφερόντων των καταναλωτών,

(Γ) Η πρόσβαση των καταναλωτών σε επαρκείς πληροφορίες που τους επιτρέπουν να προβαίνουν σε ενημερωμένες επιλογές ανάλογα με τις ατομικές επιθυμίες και ανάγκες τους,

(Δ) Η εκπαίδευση των καταναλωτών,

(Ε) Η διαθεσιμότητα αποτελεσματικής έννομης προστασίας των καταναλωτών,

(Στ) Η ελευθερία για να σχηματίζουν Οργανώσεις καταναλωτών και άλλες σχετικές ομάδες ή οργανισμούς και τη δυνατότητα των οργανώσεων αυτών να υποβάλουν τις απόψεις τους στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων που τους αφορούν.

4. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να παρέχουν ή να διατηρήσουν επαρκή υποδομή για την ανάπτυξη, την υλοποίηση και την παρακολούθηση των πολιτικών προστασίας των καταναλωτών. Ειδική μέριμνα πρέπει να ληφθεί ώστε να διασφαλιστεί ότι τα μέτρα για την προστασία των καταναλωτών εφαρμόζονται προς όφελος όλων των τομέων του πληθυσμού, ιδιαίτερα τον αγροτικό πληθυσμό.

5. Όλες οι επιχειρήσεις θα πρέπει να τηρούν τους σχετικούς νόμους και κανονισμούς των χωρών στις οποίες δραστηριοποιούνται. Θα πρέπει επίσης να συμμορφώνονται με τις σχετικές διατάξεις των διεθνών προτύπων για την προστασία των καταναλωτών, στα οποία οι αρμόδιες αρχές της χώρας έχουν συμφωνήσει.
(Στο εξής οι αναφορές σε διεθνή πρότυπα στις κατευθυντήριες γραμμές θα πρέπει να εξεταστούν στο πλαίσιο της παρούσας παραγράφου.)

6. Ο δυνητικά θετικός ρόλος των πανεπιστημίων και των δημόσιων και ιδιωτικών επιχειρήσεων στον τομέα της έρευνας θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά την ανάπτυξη πολιτικών προστασίας των καταναλωτών.

7.Οι ακόλουθες κατευθυντήριες γραμμές θα πρέπει να ισχύουν τόσο για την εγχώρια παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών αλλά και τις εισαγωγές.

8. Κατά την εφαρμογή των διαδικασιών ή τυχόν κανονισμών για την προστασία των καταναλωτών, θα πρέπει να δίνεται η δέουσα προσοχή στην εξασφάλιση της μη ύπαρξης εμποδίων για το διεθνές εμπόριο, όσο και της συνέπειας με τις διεθνείς υποχρεώσεις του εμπορίου.

Α. Φυσική ασφάλεια

9. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να θεσπίσουν ή να ενθαρρύνουν την υιοθέτηση των κατάλληλων μέτρων, συμπεριλαμβανομένων των νομικών συστημάτων, κανόνων ασφάλειας, εθνικών, διεθνών ή εθελοντικών προτύπων, αλλά και τη διατήρηση των αρχών ασφαλείας των προϊόντων, για να διασφαλίσουν ότι τα προϊόντα θα είναι ασφαλή υπό κανονικές συνθήκες χρήσης.

10. Κατάλληλες πολιτικές θα πρέπει να εξασφαλίζουν ότι τα προϊόντα που παράγονται από τους κατασκευαστές είναι ασφαλή υπό κανονικές συνθήκες χρήσης.
Οι υπεύθυνοι για την πώληση εμπορευμάτων στην αγορά, ιδίως οι προμηθευτές, εξαγωγείς, εισαγωγείς, έμποροι λιανικής πώλησης και άλλοι παρόμοιοι (εφεξής «διανομείς»), θα πρέπει να εξασφαλίζουν ότι, ενόσο είναι στην κατοχή τους τα αγαθά αυτά θα πρέπει να έιναι ασφαλή και κατάλληλα για χρήση κατά την αποθήκευση και ότι ενώ είναι στη φροντίδα τους δεν γίνουν επικίνδυνα λόγω λανθασμένου χειρισμού ή αποθήκευσης.
Οι καταναλωτές θα πρέπει να ενημερώνονται για την ορθή χρήση των αγαθών και για τους κινδύνους που απορρέουν από τη σκοπούμενη ή προβλέπόμενη υπό κανονικές συνθήκες χρήση. Σημαντικές πληροφορίες ασφαλείας θα πρέπει να δίνονται στους καταναλωτές μέσω διεθνώς κατανοητών συμβόλων, όπου είναι δυνατόν.

11. Κατάλληλες πολιτικές θα πρέπει να εξασφαλίζουν ότι οι κατασκευαστές ή διανομείς λάβουν γνώση των απρόβλεπτων κινδύνων και μετά που τα προϊόντα θα διατίθενται στην αγορά. Θα πρέπει να ενημερώνουν τις αρμόδιες αρχές και, ανάλογα με την περίπτωση, το κοινό χωρίς καθυστέρηση.
Οι κυβερνήσεις θα πρέπει επίσης να εξετάσουν τρόπους που να διασφαλίζουν ότι οι καταναλωτές ενημερώνονται δεόντως για τους εν λόγω κινδύνους.

12. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει, ενδεχομένως, να υιοθετήσουν πολιτικές σύμφωνα με τις οποίες, εάν ένα προϊόν βρεθεί να είναι ιδιαίτερα ανεπαρκείς και / ή να αποτελεί ένα ουσιαστικό και σοβαρό κίνδυνο για τον καταναλωτή, ακόμη και όταν χρησιμοποιείται σωστά, οι κατασκευαστές ή / και διανομείς να πρέπει να το αποσύρουν από την αγορά και να το επιδιορθώνουν ή να το τροποποιούν, ή να το αντικαταθηστούν με ένα άλλο προϊόν. Εαν αυτό δεν είναι δυνατό να γίνεται μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, ο καταναλωτής θα πρέπει να αποζημιώνεται επαρκώς.

Β. Προώθηση και προστασία των οικονομικών συμφερόντων των καταναλωτών

13. Οι κυβερνητικές πολιτικές θα πρέπει να επιδιώξουν στο να επιτρέψουν στους καταναλωτές να αποκτήσουν μεγαλύτερο όφελος από τους οικονομικούς τους πόρους.
Θα πρέπει επίσης, να επιδιώξουν την επίτευξη των στόχων ικανοποιητικής παραγωγής αλλά και προτύπων απόδοσης, επαρκών μεθόδους διανομής, δίκαιες επιχειρηματικές πρακτικές, πληροφοριακό μάρκετινγκ και αποτελεσματική προστασία κατά των πρακτικών που θα μπορούσαν να επηρεάσουν αρνητικά τα οικονομικά συμφέροντα των καταναλωτών και την άσκηση της επιλογής στην αγορά.

14. Οι κυβερνήσεις πρέπει να εντείνουν τις προσπάθειές τους για την πρόληψη πρακτικών που βλάπτουν τα οικονομικά συμφέροντα των καταναλωτών μέσω της διασφάλισης ότι οι κατασκευαστές, οι διανομείς και άλλοι που εμπλέκονται στην παροχή αγαθών και υπηρεσιών τηρούν τους καθιερωμένους νόμους και τα υποχρεωτικά πρότυπα. Οι οργανώσεις των καταναλωτών θα πρέπει να ενθαρρύνονται να παρακολουθούν αρνητικές πρακτικές, όπως η νοθεία των τροφίμων, οι ψευδείς ή παραπλανητικές αξιώσεις στο μάρκετινγκ και την εξυπηρέτηση αλλά και πιθανές απάτες.

15. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αναπτύξουν, να ενισχύσουν ή να διατηρήσουν, ανάλογα με την περίπτωση, τα μέτρα που αφορούν τον έλεγχο των περιοριστικών και άλλων καταχρηστικών επιχειρηματικών πρακτικών οι οποίες μπορεί να είναι επιβλαβής για τους καταναλωτές, καθώς και τα μέσα για την εφαρμογή των εν λόγω μέτρων. Στο πλαίσιο αυτό, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να καθοδηγούνται από τη δέσμευσή τους για τη Ρύθμιση μέσω συμφονιών σε πολυμερές επίπεδο στη βάση των Αρχών Δικαίου και των κανόνων για τον έλεγχο των συμπράξεων, που υιοθετήθηκαν από τη Γενική Συνέλευση με το ψήφισμα 35/63 της 5ης Δεκεμβρίου 1980.

16. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να θεσπίσουν ή να διατηρήσουν τις πολιτικές που καθιστούν σαφή την ευθύνη του παραγωγού να εξασφαλίζει ότι τα προϊόντα πληρούν τις εύλογες απαιτήσεις στην αντοχή, τη χρησιμότητα και την αξιοπιστία, και είναι κατάλληλα για τον σκοπό για τον οποίο προορίζονται, καθώς και ότι ο πωλητής θα πρέπει να πιστοποιεί ότι αυτές οι απαιτήσεις πληρούνται.                                                                                   Παρόμοιες πολιτικές θα πρέπει να ισχύουν για την παροχή των υπηρεσιών.

17. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να ενθαρρύνουν τον δίκαιο και αποτελεσματικό ανταγωνισμό, προκειμένου να παρέχουν στους καταναλωτές τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα επιλογής ανάμεσα σε προϊόντα και υπηρεσίες με το χαμηλότερο δυνατό κόστος.

18. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει, ενδεχομένως, να πιστοποιούν ότι οι κατασκευαστές και / ή οι λιανοπωλητές εξασφαλίζουν επαρκή διαθεσιμότητα αξιόπιστης εξυπηρέτησης μετά την πώληση και τα ανταλλακτικά.

19. Οι καταναλωτές θα πρέπει να προστατεύονται από συμβατικές καταχρήσεις τυποποιημένων συμβάσεων, που αποσκοπούν στον αποκλεισμό των βασικών δικαιωμάτων
τους μέσα στις ίδιες τις συμβάσεις.

20. Το διαφημιστικό μάρκετινγκ και οι πρακτικές πωλήσεων θα πρέπει να διέπονται από την αρχή της ίσης μεταχείρισης των καταναλωτών και πρέπει να πληρεί τις νομικές απαιτήσεις. Αυτό απαιτεί την παροχή των πληροφοριών που απαιτούνται για να μπορούν οι καταναλωτές να λαμβάνουν εμπεριστατωμένες και ανεξάρτητες αποφάσεις, καθώς και μέτρα που να εξασφαλίζουν ότι οι παρεχόμενες πληροφορίες είναι ακριβείς.

21. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να ενθαρρύνουν όλους τους ενδιαφερόμενους να συμμετάσχουν στην ελεύθερη ροή ορθών πληροφορίών σχετικά με όλες τις πτυχές
των καταναλωτικών προϊόντων.

22. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει, στο εθνικό τους πλαίσιο, να ενθαρρύνουν τη χάραξη και την εφαρμογή από τις επιχειρήσεις, σε συνεργασία με τις οργανώσεις των καταναλωτών, των κωδίκων του μάρκετινγκ και άλλες επιχειρηματικές πρακτικές για να εξασφαλιστεί η επαρκής προστασία των καταναλωτών. Οι εθελοντικές συμφωνίες μπορούν επίσης να καθοριστούν από κοινού από τις επιχειρήσεις, τις οργανώσεις καταναλωτών και άλλα ενδιαφερόμενα μέρη. Οι κώδικες αυτοί θα πρέπει να λαμβάνουν επαρκή δημοσιότητα.

23. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να επανεξετάζουν τακτικά τη νομοθεσία σχετικά με τα μέτρα και σταθμά και να αξιολογούν την επάρκεια του μηχανισμού για την εφαρμογή της.

Γ. Πρότυπα για την ασφάλεια και την ποιότητα των καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών

24. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει, ανάλογα με την περίπτωση, να εκπονούν ή να προωθούν την εκπόνηση και την εφαρμογή των προτύπων, εθελοντικών και άλλών, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο για την ασφάλεια και την ποιότητα των αγαθών και των υπηρεσιών και να τους δίνουν τη δέουσα δημοσιότητα.
Τα εθνικά πρότυπα και κανονισμοί για την ασφάλεια των προϊόντων και την ποιότητα θα πρέπει να επανεξετάζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα, προκειμένου να εξασφαλιστεί η συμμόρφωσή τους, όπου είναι δυνατόν, με τα γενικώς αποδεκτά διεθνή πρότυπα.

25. Όταν ένα πρότυπο χαμηλότερο από το γενικά αποδεκτό διεθνές πρότυπο εφαρμόζεται λόγω των τοπικών οικονομικών συνθηκών, θα πρέπει να γίνεται κάθε προσπάθεια για να αναβαθμιστεί το συντομότερο δυνατό.

26. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να ενθαρρύνουν και να εξασφαλίσουν τη διαθεσιμότητα των εγκαταστάσεων για να ελέγχουν και να πιστοποιούν την ασφάλεια, την ποιότητα και την απόδοση των βασικών καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών.

Δ. εγκαταστάσεις διανομής για βασικών καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών

27. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει, ενδεχομένως, να εξετάσουν:

(Α) Την υιοθέτηση ή τη διατήρηση πολιτικών που εξασφαλίζουν την αποτελεσματική διανομή αγαθών και υπηρεσιών προς τους καταναλωτές. Ανάλογα με την περίπτωση, συγκεκριμένες πολιτικές πρέπει να θεωρούνται ότι εξασφαλίζουν τη διανομή βασικών αγαθών και υπηρεσιών, όπου η κατανομή αυτή τίθεται σε κίνδυνο, όπως θα μπορούσε να συμβεί ιδιαίτερα σε αγροτικές περιοχές. Οι πολιτικές αυτές θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν υποστήριξη για τη δημιουργία της κατάλληλης αποθήκευσης, εγκαταστάσεις λιανικού εμπορίου σε αγροτικά κέντρα, κίνητρα αυτοβοήθειας για τους καταναλωτές και τον καλύτερο έλεγχο των συνθηκών υπό τις οποίες τα βασικά αγαθά και υπηρεσίες παρέχονται σε αγροτικές περιοχές.

(Β) Ενθάρρυνση της δημιουργίας καταναλωτικών συνεταιρισμών και των σχετικών εμπορικών δραστηριοτήτων, καθώς και πληροφορίες σχετικά με αυτές, ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές.

Ε. Μέτρα που επιτρέπουν στους καταναλωτές να λαμβάνουν αποζημίωση

28. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να θεσπίσουν ή να διατηρήσουν νομικά ή / και διοικητικά μέτρα για να επιτρέψουν στους καταναλωτές ή, ανάλογα με την περίπτωση, στις σχετικές οργανώσεις, να διεκδικήσουν αποζημίωση μέσω της επίσημης διαδικασίας που είναι ταχεία, δίκαιη, φθηνή και προσιτή. Οι διαδικασίες αυτές πρέπει να λαμβάνουν ιδιαίτερα υπόψη τις ανάγκες των χαμηλού εισοδήματος καταναλωτών.

29. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να ενθαρρύνουν όλες τις επιχειρήσεις για την επίλυση των διαφορών των καταναλωτών σε μια δίκαιη, ταχεία μέθοδο, καθώς και για τη δημιουργία εθελοντικών μηχανισμών, συμπεριλαμβανομένης της παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών και άτυπες διαδικασίες παραπόνων, η οποία μπορεί να παρέχει βοήθεια στους καταναλωτές.

30. Πληροφορίες για τα διαθέσιμα ένδικα μέσα και άλλες διαδικασίες επίλυσης των διαφορών θα πρέπει να διατίθενται στους καταναλωτές.

ΣΤ. Τα προγράμματα εκπαίδευσης και πληροφόρησης

31. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αναπτύξουν ή να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη της γενικής εκπαίδευσης των καταναλωτών και ενημερωτικά προγράμματα, λαμβάνοντας υπόψη τις πολιτιστικές παραδόσεις των εν λόγω ατόμων. Στόχος των προγραμμάτων αυτών είναι να επιτρέψει στους ανθρώπους να ενεργούν ως καταναλωτές χωρίς διακρίσεις, να μπορούν να κάνουν μια ενημερωμένη επιλογή των αγαθών και των υπηρεσιών, και γνώση των δικαιωμάτων και των ευθυνών τους. Κατά την ανάπτυξη αυτών των προγραμμάτων, ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να δοθεί στις ανάγκες των μειονεκτούντων καταναλωτών, τόσο στις αγροτικές όσο και στις αστικές περιοχές, συμπεριλαμβανομένων καταναλωτών με χαμηλό εισόδημα και τα άτομα με χαμηλά ή ανύπαρκτα επίπεδα αλφαβητισμού.

32. Η εκπαίδευση των καταναλωτών θα πρέπει, ενδεχομένως, να αποτελέσει αναπόσπαστο μέρος του βασικού προγράμματος σπουδών του εκπαιδευτικού συστήματος, κατά προτίμηση ως συστατικό των υπαρχόντων θεμάτων.

33. Τα προγράμματα εκπαίδευσης και ενημέρωσης των καταναλωτών θα πρέπει να καλύπτουν τέτοιες σημαντικές πτυχές της προστασίας των καταναλωτών ως εξής:

(Α) την υγεία, τη διατροφή, την πρόληψη των τροφιμογενών νόσων και της νοθείας των τροφίμων,

(Β) Κίνδυνοι από το προϊόν,

(Γ) Η σήμανση των προϊόντων,

(Δ) Η σχετική νομοθεσία για το πώς να λάβει αποζημίωση, καθώς και τους οργανισμούς και τις οργανώσεις για την προστασία των καταναλωτών,

(Ε) Πληροφορίες σχετικά με τα μέτρα και σταθμά, τις τιμές, την ποιότητα, πιστωτικές συμφωνίες και η διαθεσιμότητα των βασικών αναγκών

και

(Στ) Ανάλογα με την περίπτωση, τη ρύπανση και το περιβάλλον.

34. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να ενθαρρύνουν τις οργανώσεις καταναλωτών και άλλες ενδιαφερόμενες ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των μέσων μαζικής ενημέρωσης, να αναλάβουν την εκπαίδευση και την ενημέρωση των προγραμμάτων, ιδίως προς όφελος των ατόμων με χαμηλό εισόδημα, των καταναλωτών στις αγροτικές και αστικές περιοχές.

35. Οι επιχειρήσεις πρέπει, ανάλογα με την περίπτωση, να αναλαμβάνουν ή να συμμετέχουν σε πραγματική και σχετική εκπαίδευση των καταναλωτών και ενημερωτικά προγράμματα.

36. Λαμβάνοντας υπόψη την ανάγκη να επιτευχθεί αύξηση της γώσης στις αγροτικές περιοχές και στους αναλφάβητους καταναλωτές, οι κυβερνήσεις θα πρέπει, ανάλογα
με την περίπτωση, να αναπτύξουν ή να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη προγραμμάτων ενημέρωσης των καταναλωτών στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

37. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να οργανώνουν ή να ενθαρρύνουν προγράμματα κατάρτισης για τους εκπαιδευτικούς, επαγγελματίες των μέσων ενημέρωσης και τους συμβούλους των καταναλωτών, ώστε να μπορέσουν να συμμετάσχουν στην ενημέρωση των καταναλωτών και των εκπαιδευτικών προγραμμάτων.

Μέτρα που αφορούν σε συγκεκριμένες περιοχές

38. Στην προώθηση των συμφερόντων των καταναλωτών, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες, οι κυβερνήσεις θα πρέπει, ενδεχομένως, να δώσουν προτεραιότητα σε περιοχές με βασικές ανησυχίες για την υγεία του καταναλωτή, όπως είναι η τροφή, το νερό και τα φαρμακευτικά προϊόντα. Οι πολιτικές θα πρέπει να διασφαλίζουν και να ενθαρρύνουν τον έλεγχο της ποιότητας των προϊόντων, επαρκείς και ασφαλείς εγκαταστάσεις διανομής, την τυποποιημένη διεθνή σήμανση και πληροφορίες, καθώς και την εκπαίδευση και ερευνητικά προγράμματα σε αυτούς τους τομείς.

39. Τρόφιμα. Κατά τη χάραξη εθνικών πολιτικών και προγραμμάτων σε σχέση με τα τρόφιμα, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη την ανάγκη όλων των καταναλωτών για την ασφάλεια των τροφίμων και θα πρέπει να στηρίξουν στο μέτρο του δυνατού, την υιοθέτηση προτύπων από τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών και την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, στη βάση του Codex Alimentarius, ή, άλλα γενικώς αποδεκτά διεθνή πρότυπα διατροφής. Οι κυβερνήσεις πρέπει να διατηρήσουν, να αναπτύξουν ή να βελτιώσουν τα μέτρα ασφάλειας των τροφίμων, συμπεριλαμβανομένων, μεταξύ άλλων,
των κριτηρίων ασφάλειας, τα πρότυπα των τροφίμων και των διατροφικών απαιτήσεων και την αποτελεσματική παρακολούθηση, τον έλεγχο και την αξιολόγηση των μηχανισμών.

40. Νερό. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει, στο πλαίσιο των αρχών και των στόχων που καθορίζονται για τη Δεκαετία Διεθνούς Ύδρευσης και Καθαριότητας, να διαμόρφωσουν,
τη διατήρηση ή ενίσχυση των εθνικών πολιτικών για τη βελτίωση της προσφοράς, τη διανομή και την ποιότητα του νερού για πόση. Η δέουσα προσοχή πρέπει να δοθεί στην επιλογή των κατάλληλων επιπέδων των υπηρεσιών, την ποιότητα και την τεχνολογία, την ανάγκη για προγράμματα εκπαίδευσης και τη σημασία της συμμετοχής της κοινότητας.

41. Φάρμακα. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αναπτύξουν ή να διατηρήσουν επαρκή πρότυπα, διατάξεις και κατάλληλων ρυθμιστικών συστημάτων για τη διασφάλιση της ποιότητας και την κατάλληλη χρήση των φαρμακευτικών προϊόντων μέσω της ολοκληρωμένης εθνικής πολιτικής για τα φάρμακα η οποία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει, μεταξύ άλλων, την προμήθεια, τη διανομή, την παραγωγή, τις συμφωνίες αδειοδότησης, τα συστήματα ταξινόμησης και την ύπαρξη αξιόπιστων πληροφοριών σχετικά με τα φαρμακευτικά προϊόντα. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να λαμβάνουν ιδιαίτερα υπόψη το έργο και τις συστάσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για τα φαρμακευτικά προϊόντα. Η χρήση του συστήματος πιστοποίησης του εν λόγω οργανισμού σχετικά με την ποιότητα των φαρμακευτικών προϊόντων που διακινούνται στο διεθνές εμπόριο και άλλα διεθνή συστήματα πληροφοριών για τα φαρμακευτικά προϊόντα θα πρέπει να ενθαρρύνονται. Θα πρέπει επίσης να λαμβάνονται, κατά περίπτωση, για την προώθηση της χρήσης των διεθνών κοινών ονομασιών, για τα φάρμακα, με βάση το έργο που επιτελέστηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.

42. Εκτός από τους τομείς προτεραιότητας που αναφέρονται ανωτέρω, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα σε άλλους τομείς, όπως τα φυτοφάρμακα και τα χημικά προϊόντα σε σχέση, ανάλογα με την περίπτωση, με τη χρήση τους στην παραγωγή και την αποθήκευση τους, λαμβάνοντας υπόψη τις σχετικές πληροφορίες για την υγεία και το περιβάλλον. Οι κυβερνήσεις μπορούν να απαιτήσουν από τους παραγωγούς να παρέχουν πληροφορίες που να περιλαμβάνονται στις ετικέτες των προϊόντων.

43. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει, ιδιαίτερα σε περιφερειακό ή υποπεριφερειακό πλαίσιο:

(Α) Να διατηρήσουν ή να ενισχύσουν την ανάπτυξη, ανάλογα με την περίπτωση, μηχανισμών για την ανταλλαγή πληροφοριών σχετικά με τις εθνικές πολιτικές και τα μέτρα στον τομέα της προστασίας των καταναλωτών,

(Β) Να συνεργαστούν και να ενθαρρύνουν τη συνεργασία στην εφαρμογή των πολιτικών για την προστασία των καταναλωτών, για την επίτευξη καλύτερων αποτελεσμάτων στο πλαίσιο των υφιστάμενων πόρων. Για παραδείγμα τέτοια συνεργασία θα μπορούσε να υπάρξει για τη δημιουργία ή την κοινή χρήση των εγκαταστάσεων δοκιμών, κοινές διαδικασίες ελέγχου, την ανταλλαγή πληροφοριών των καταναλωτών και εκπαιδευτικά προγράμματα, κοινά εκπαιδευτικά προγράμματα και κοινή επεξεργασία των κανονισμών,

(Γ) Να συνεργαστούν για τη βελτίωση των συνθηκών υπό τις οποίες τα βασικά αγαθά προσφέρονται στους καταναλωτές, δίνοντας τη δέουσα προσοχή προς τις τιμές και
την ποιότητα. Μια τέτοια συνεργασία θα μπορούσε να περιλαμβάνει κοινή προμήθεια βασικών αγαθών, την ανταλλαγή πληροφοριών σχετικά με διαφορετικές δυνατότητες σύναψης συμβάσεων και των συμφωνιών σχετικά με τις περιφερειακές προδιαγραφές του προϊόντος.

44. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αναπτύξουν ή να ενισχύσουν τους δεσμούς πληροφοριών σχετικά με τα προϊόντα που έχουν απαγορευθεί, ανακληθεί ή υπόκεινται σε αυστηρούς περιορισμούς, προκειμένου να καταστεί δυνατή η εισαγωγή από άλλες χώρες, για να προστατευθούν οι καταναλωτές επαρκώς από τις βλαβερές συνέπειες των εν λόγω προϊόντων.

45. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να εργαστούν για να διασφαλίσουν ότι η ποιότητα των προϊόντων, καθώς και πληροφορίες σχετικά με τα προϊόντα αυτά, δεν διαφέρουν από χώρα σε χώρα με έναν τρόπο που θα μπορούσε να έχει αρνητικές συνέπειες για τους καταναλωτές.

46. Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να εργαστούν για να διασφαλίσουν ότι οι πολιτικές και τα μέτρα για την προστασία των καταναλωτών εφαρμόζονται με σεβασμό και χωρίς να επιφέρουν εμπόδια στο διεθνές εμπόριο, και τις διεθνείς υποχρεώσεις του εμπορίου.

Πηγή: UNITED NATIONS – Division for Sustainable Development,
http://www.un.org/esa/sustdev/sdissues/consumption/cppgoph3.htm